சமூகப்பணியாளர்களின் உளவியல்

இயற்கையாகவே மனிதர்கள் புகழ்ச்சிக்கு ஆசையும் அவாவும் கொண்டவர்களே. இதனால்தான் மனிதர்கள் தாங்கள் தொழிற்படும் சூழலில் தங்கள் மீதுள்ள நல்லபிப்பிராயத்தை தக்கவைத்துக்கொள்ள அதீத ஆர்வம் கொள்கின்றார்கள்.மேம்போக்கு வாதத்தின் அடிப்படையில் புகழ்ச்சியை வெறுக்கும் மனிதர்களும் இந்த சமூகத்தில் இருக்கத்தான் செய்கின்றார்கள். விருப்பு வெறுப்பு என்பது சாதாரண மனோவெழுச்சி சார்ந்த இயல்பியல்.

சமூகஅரங்கில் வேலைசெய்யும் சமூக ஆர்வலர்களை இந்த இயற்கை பண்பு அதீத தாக்கத்தை உண்டுபண்ணும். சாதாரணமாகவே மனிதர்களின் இயல்பிற்கு ஒத்திசைவாக வெளிப்படும் இந்த எதிர்பார்ப்பு காலப்போக்கில் எதிர்பார்ப்பே பிரதான காரணியாக தொழிற்பட ஆரம்பித்துவிடுகின்றது. இந்த கட்டத்தைத்தான் இஸ்லாம் எச்சரிக்கை செய்கின்றது.

இயல்பான குணாதிசயம் எப்போது எல்லை கடக்கிறதோ அப்போது மனிதன் தன இயல்பு நிலையில் இருந்து அத்துமீற எத்தனிக்கின்றான். இந்த எத்தனிப்பு காலப்போக்கில் அவனுள் ஒரு முகஸ்துதியையும், தற்பெருமையையையும், அகங்காரத்தையும், இறுமாப்பினையும் உண்டாகிட தூண்டுகோளாகிறது. இறுதியில் அவன் வரும்புமீறியவனாக தன்னைத்தானே அடையாளம் படுத்திக்கொள்கிறான்.

எப்போது மானிட இயற்கை அமைப்பு மாற்றமடைந்து சாத்தானிய துர்நடத்தை வெளிப்படுகிறதோ அப்போது அவனது எண்ணங்களும், செயல்களும் பயனற்றதாக மாறுகிறது. இவை அனைத்தும் சாதாரண ஒரு எதிர்பார்கையின் விளைவுகளாக கருதுவதா? அல்லது நடைமுறையில் நாம் எதிர்நோக்கும் சிக்கல்களாக கருதுவதா என்பதுவே சமூக பணியாளர்கள் புரிந்துகொள்ளவேண்டியது.